احساس سبكي

دو تصوير را با هم مقايسه مي‌كردم، تصوير اول جواني ايراني سراپا سياهپوش، در حال برگزاري يك مراسم مذهبي كه بشدت مي‌گريست و تصوير دوم جواني اروپايي با پوششي شاد، در حال رقص و پايكوبي و بشدت خندان. مقايسه اين دو تصوير مرا به اين هوده رسانيد كه لازم است آدم‌ها گاهي احساس سبكي بكنند، گريه يا خنده مهم نيست شايد مهتر از آن اين باشد كه چنين احساسي براي تجديد قوا و تمركز بيشتر ضروريست درست عين يك كامپيوتر كه گاهي به‌علت سنگين حجم برنامه‌هايش بايد ريست شود و چيدمان جديد و نويي را تجربه كند. ما نيز لازم داريم ريست بشويم و احساس سبكي بكنيم براي ايجاد چنين احساسي راه‌هاي زيادي وجود دارد اما به نظر من خنده و گريه دو حالتي هستند كه مي‌توانند به وجود چنين احساسي كمك كنند. اگر به فراست بنگريم مي‌بينيم كه بعد از خنديدن يا گريستن حال بهتر پيدا مي‌كنيم. پس به نظرم گريه و خنده دو نعمت بزرگ هستند بايد از اين دو خوب و به موقع استفاده كرد. شما يادتان است آخرين خنده يا گريه‌اتان چه زماني بوده؟